Schiermonnikoog voelt als thuiskomen. Vaak was ik er met mijn man en onze kinderen. De rust, de ruimte, de frisse lucht, het geluid en de geur van de zee. Het omarmde me telkens weer.

Al jaren droomde ik ervan om er eens alleen naartoe te gaan. Maar zonder zicht voelde het als een te grote uitdaging. Met alleen mijn stok voelde ik me kwetsbaar, onzeker, voortdurend op mijn hoede. Mijn hoofd zat vol waarschuwingen, mijn spieren gespannen.

Toen kwam Trix, mijn blindengeleidehond. Met haar naast me voelde ik veiligheid. Haar scherpe aandacht, haar vaste aanwezigheid, maakten dat ik durfde te dromen: samen alleen!

Dus stapten we op de boot. De spanning en het plezier gleden door elkaar heen. De eerste wandeling over het strand was een feest. Trix rende door het zand en de golven, haar blije gekwispel klonk als muziek. Ik voelde de wind door mijn haren, rook de zilte zee, en dacht, dit is geluk. Hier zijn. Zelf de weg vinden. Doen wat ík wil. Wetend dat het goed komt.

De volgende dag liep ik opnieuw naar het einde van de Badweg. Het klonk anders dan de dag ervoor, maar ik kon het niet plaatsen. Een wandelaar vertelde me dat het water hoog stond. Ik bleef staan, even uit het veld geslagen. Want hoe hoog is hoog?

Ik luisterde. Geen zand meer onder voeten van wandelaars, de golven klotsend dichtbij. Kinderen gilden van plezier. Ze gooiden steentjes in het water en liepen met laarzen aan door de branding. Een deel van mij wilde doorlopen, voelen hoe het was. Maar ik wist niet of het veilig was. Dus bleef ik staan, luisterend naar wat ik niet kon zien.

Met mijn telefoon maakte ik een foto. Een app vertelde me dat het brede strand volledig onder water stond. Een strandtent op palen, nu alleen bereikbaar per boot, een pad verdwenen in de zee.

Het raakte me diep. Het eiland dat ik dacht te kennen, verraste me opnieuw. Zo voelde ik me ook. Dezelfde persoon, maar toch anders. Waar ik vroeger dacht dat ik altijd anderen nodig had, ontdekte ik dat ik genoeg heb aan mezelf. Aan mezelf, met Trix.

Op de rand van het eiland, met Trix stevig naast me, genoot ik van alles wat Schier me gaf. Mijn tranen van rust mengden zich met het zoute water van de zee. En in dat moment voelde ik het. Samen, maar toch alleen, was ik precies waar ik wilde zijn. Thuis in mezelf!

Maud Arntz
Amersfoort