Annette Vogel van SchierSong
Hoi! Mijn naam is Annette Vogel en misschien ben je mij wel eens tegengekomen in verband met een muziekevenement op Schiermonnikoog: het Schiersong Festival. Mij is gevraagd om iets over mezelf te vertellen. Welnu, hier komt mijn verhaal.
Toen ik nog maar net geboren was, nam mijn moeder me al mee naar Schiermonnikoog. Bijna iedere zomer verbleven we in het toenmalige hotel Schiermonnikoog en altijd verlengde mijn moeder de vakantie met nóg een extra week omdat we het zo naar onze zin hadden.
Mijn moeder Anneke Berghuis is geboren en opgegroeid op het eiland. Haar vader was er huisarts en hij had telefoonnummer 1. Haar vader, mijn opa dus, was geloof ik niet erg populair op het eiland. Hij was een strenge man en volgens de verhalen van eilander Lytje Willem was hij ook erg gierig. Ik heb mijn opa wel eens ontmoet maar verder nooit gekend.
Toen ik een jaar of 16 was, ging ik logeren bij Lytje Willem. Hij was een klein mannetje (overleden in jaren 80) en hij woonde aan de Langestreek om de Noord. Zijn huisje heette het Kabouterhuis. Toen ik hem leerde kennen was hij al best oud. Hij liep gebogen door zijn bochel. Hij was een bijzondere man. Je mocht voor één gulden bij hem op de zolder slapen, daar lagen oude matrassen. Je moest wel zo nu en dan wat klusjes voor hem doen: de wc schoonmaken (dat was een oude ton), houthakken of onkruid wieden.
Je moest van tevoren ook je plekje reserveren, je schreef dan een beleefde brief met de vraag of het hem uitkwam dat je langskwam. Dan kreeg je altijd antwoord terug (via de post). Lytje Willem zat vaak voor zijn raam pruimen te kauwen. Hij kon heel goed dammen, hij won bijna altijd. Ik ben vaak bij hem te gast geweest, ook in de winter. Er stond alleen beneden een klein kolenkacheltje en jezelf wassen deed je dan in zijn keukentje. Dat was erg koud en ongemakkelijk, daarom ging ik soms stiekem douchen bij Hotel van der Werff.
Foto: Folkert Buiter
Toen ik 18 jaar was (in de jaren 80) ging ik werken bij de toenmalige Pizzeria Maria van Jilke Visser. Ik heb daar een super leuke tijd gehad! Ik sliep in de pizzeria, helemaal bovenin. Ben wel bijna drie keer ontslagen geweest, de eerste keer omdat ik er helemaal niks van bakte; ik serveerde verkeerde pizza’s naar verkeerde tafels. Maar door personeelstekort mocht ik weer terugkomen. De tweede keer was omdat ik een fiets wilde verven met blauwe verf, maar de pizzabakker Alfredo vond dat ook leuk om te doen. We kregen ruzie om de verf en toen Alfredo mij plagerig begon te dreigen met de kwast, gooide ik de hele emmer verf over hem heen. Dat hijzelf toen blauw was, was niet het probleem, maar dat de serre van de pizzeria onder de blauwe verf zat, ja, dat was minder… Uiteraard was Jilke woedend toen hij ons zo aantrof en in paniek heb ik de hele middag staan schrobben. Voordat de pizzeria openging, aten we altijd met elkaar. Het was doodstil aan tafel. Ik durfde niet op of om te kijken terwijl ik mijn maaltijd at. Ik zag alleen dat Alfredo nog steeds een blauwe neus had, en ik had mezelf ook nog niet schoon geschrobd. We waren net twee hele stoute kindertjes. Toen hoorde ik een ingehouden lach van de toenmalige vrouw van Jilke. Die brak toen het ijs. Spatten van blauwe verf waren daarna zeker nog twintig jaar(!) op de stoep voor de serre te vinden!
De derde keer dat ik mocht vertrekken was omdat wij als personeel na sluitingstijd in de pizzeria nog zaten te roken en te drinken. Er was niet zoveel aan de hand (ik dronk alleen thee), maar we werden er alle drie uitgebonjourd met een stevige scheldkanonnade. Ik had alweer mijn koffer ingepakt maar gelukkig was Jilke erg vergevingsgezind en vond hij ons te leuk om ons echt weg te sturen. Eén van mijn favoriete collega’s was trouwens Bas de Heij, we zijn nog heel lang bevriend gebleven. In de jaren daarna heb ik er nog een paar keer gewerkt tijdens schoolvakanties.
Daarnaast heb ik ook gewerkt in Het Luifeltje, een snackbar op het kruispunt Badweg/ Langestreek. Ik zat toen in de kost bij Biena en Freddy. Een leuke tijd, maar sindsdien eet ik geen patat meer (echt waar), omdat ik me er toen helemaal mee volgevreten heb.
Toen ik zelf kinderen kreeg, nam ik ze natuurlijk ook ieder jaar mee naar Schiermonnikoog. Ook zij komen inmiddels heel graag steeds terug. Mijn oudste dochter heeft de laatste jaren met veel plezier gewerkt in de Toxbar.
We wonen in Amsterdam en maar we zijn in bijna elke vakantie wel te vinden op het eiland. In Amsterdam werk ik als groepsleerkracht van groep 8 op een basisschool. Ik vind dit heel erg leuk werk. Ik heb daarnaast ook een muziekopleiding gedaan. Daarom treed ik regelmatig op als singer-songwriter en organiseer ik maandelijkse open mics in Amsterdam. Op Schiermonnikoog word ik altijd heel blij van het Schiersong Festival. Dit jaar organiseer ik dit evenement alweer voor de elfde keer. We zijn met een groepje songwriters en spelen dan onze eigen liedjes voor elkaar en voor het publiek. Het is ook meteen een open podium voor eilanders en badgasten. Het is een hele leuke manier om te verbinden, ik heb er al veel mooie mensen door mogen ontmoeten!
Foto: Folkert Buiter
Ik begon dit evenement met Kerwin van het toenmalige songwriters collectief Groningen. We speelden in de oude strandbus van het schilderatelier van Garda Meerdink. Daar zaten we met een clubje twee dagen in een volle bus. Het regende en onweerde terwijl wij onze liedjes vertolkten. Het was erg bijzonder, maar natuurlijk veel te krap om een hele avond in de bus te zitten. Dus daarom is het festival in de jaren erna verplaatst naar camping Seedune en Paviljoen Paal 3.
Samen met Kerwin en mijn vriend Mario die bassist is én het geluid regelt, vormen we de kern van het festival. We doen dit op vrijwillige basis uit liefde voor de muziek.
In de zomer van 2024 zijn we behalve op camping Seedune, voor het eerst op camping de Branding. We gaan spelen op zaterdag 27 juli en zondag 28 juli, vanaf 20 uur. Ik hoop dat er veel mensen afkomen op het open podium.
Annette Vogel